Ewa Marciniak z d. Danielak – ur. się w Piaskach k. Ostrowa Wlkp. w 1912 roku. Ochrzczona została w Lewkowie. Córka mieszczanina Walentego Danielaka oraz Antoniny z Krysiaków. Siostra Ludwika Danielaka, Heleny Kryg oraz Marianny Piontek (drugi mąż Marianny nazywał się Wierzchacz).
Do Zdun Ewa przybyła wraz z rodziną Danielaków około końca 1924 roku. Ukończyła szkołę realną oraz gimnazjum w Krotoszynie. Od razu po przybyciu do Zdun zainteresowało ją harcerstwo, ale ponieważ z początku nie było w drużynie Ludwika Danielaka zastępu żeńskiego, nie była oficjalnie harcerką ale wielkim sympatykiem – jakby prywatnej drużyny harcerskiej młodego Danielaka.

Imponowało jej to, że brat Ludwik Danielak potrafił  sobie zjednywać przyjaciół i młodych ludzi dla sprawy rozwoju harcerstwa polskiego i dobra Polski. To on jako pierwszy zorganizował na szerszą skalę harcerstwo na terenie Zdun i okolic. Po odejściu dwóch nauczycieli do Seminarium Nauczycielskiego w Krotoszynie stworzona przez nich mała drużyna harcerska szybko rozpadła się.

Prawdopodobnie działalność harcerska Ludwika Danielaka i jego siostry Ewy rozpoczęła się już w końcu 1924 roku pod okiem Stanisława Marciniaka i Józefa Sperlinga. Drużyna harcerska Ludwika Danielaka z początku nie była oficjalnie rejestrowana (pomimo prób) aż do początku 1928 roku. Dlatego wstępnie niemal każdy mógł towarzyszyć i sympatyzować drużynie im. Zawiszy Czarnego, prowadzonej przez Ludwika Danielaka w latach 1925 – 1928.

Po powrocie z wojska, Ludwik Danielak dalej pasjonował się harcerstwem, ale prym oddał swoim wychowankom (Józef Podemski i Franciszek Jaskulski) oraz właśnie Ewie Danielak, która później prowadziła zastęp żeński. Ludwik Danielak wprowadził, utworzony wespół z żeńską drużyną harcerską tzw. „Wewnętrzny regulamin skauta oraz zasady przyjmowania nowych kandydatów do drużyny harcerskiej”.

Ewa Danielak oficjalnie wstąpiła do harcerstwa w połowie 1927 roku, a potem była pierwszą zastępową w żeńskiej drużynie im. Zawiszy Czarnego w Zdunach. Uczestniczyła w wielu obozach harcerskich, a w tym w Janikowie k. Włocławka, Spale, Międzychodzie, Krotoszynie, Baszkowie czy Konarzewie.
Była autorytetem wśród dziewcząt, chociaż z natury była nieśmiała i skromna. Cechowała ją jednak odwaga, odpowiedzialność i umiejętność podejmowania trudnych decyzji.

Była znaną społecznicą w Zdunach,. podobnie jak jej brat Ludwik i ojciec Walenty, angażowała się mocno w działalność patriotyczną. Ewa była też członkinią organizacji Młode Polki, a w przededniu wojny działała w ramach tzw. SSI, czyli Społecznego Systemu Informowania. Uczestniczyła także wraz z rodziną Danielaków w zbiórkach na rzecz Funduszu Obrony Narodowej (FON) oraz Obrony Przeciwlotniczej.

Fot.  grób rodzinny Ewy 
i Stanisława Marciniaków w Zdunach oraz ich zięcia Feliksa Szulgi.

Na początku lat 30. wyszła za mąż za Stanisława Marciniaka – urzędnika Poczty Polskiej w Zdunach. W czasie okupacji przebywała z ojcem Walentym Danielakiem (radny Zdun) w Rogoźnie. Po śmierci ojca w 1946 roku, została opiekunką dóbr i majątku Danielaków, znajdującego się w Rogoźnie, Włocławku, Piaskach k. Ostrowa Wlkp.oraz w Zdunach. To dzięki niej patriotyzm w Zdunach w trudnych latach 50. wciąż był pielęgnowany. Była bardzo gościnna.

To dzięki jej relacjom i wspomnieniom tak dużo wiemy dzisiaj o działalności brata Ludwika Danielaka i jego pasjach. Mąż Ewy, Stanisław Marciniak był patriotą społecznikiem oraz pocztowcem. Podczas patriotycznych spotkań rodzinnych jego syn harcmistrz Marian Marciniak (Maryś) często grał na pianinie. Podczas tych spotkań grał najpiękniejsze pieśni patriotyczne.

W częstych spotkaniach rodzinnych w latach 60. i 70. brała udział rodzina Marciniaków, Krygów, Masłowskich i Nawrockich (córka Ludwika, Krystyna Nawrocka z rodziną). Ostatnie takie spotkanie patriotyczne w Domu Danielaków – w większym gronie, odbyło się w 1989 i 1991 roku, symbolicznie jakby zamykając czasy okupacji sowieckiej.

Ewa Marciniak zmarła w Zdunach w połowie lat 90. Spoczywa na Cmentarzu Parafialnym w Zdunach.

Warto wspomnieć, że syn Ewy Danielak, Marian Marciniak był harcmistrzem ZHP w Hufcu Krotoszyn i Hufcu Toruń, a wcześniej działał jako zastępowy w 53 drużynie harcerskiej im. Zawiszy Czarnego w Zdunach. W  1996 roku był współzałożycielem drużyny harcerskiej w Cieszkowie. Marian Marciniak znany był z organizacji obozów harcerskich i wypoczynkowych dla dzieci i młodzieży w latach 70. Na przykład w lipcu 1973 roku Marian zorganizował, wspólnie z 68 Szczepem harcerskim przy szkole podstawowej nr 10 w Toruniu, duży obóz harcerski w Okoninie k. Elgiszewa (Bydgoskie) nad rzeką Drwęcą. W obozie tym wzięły udział aż 2 Hufce Harcerskie z Torunia i Krotoszyna. Można dzisiaj powiedzieć, że Marian Marciniak był kontynuatorem harcerskich tradycji zapoczątkowanych przez Ludwika Danielaka s. Walentego oraz swojego ojca Stanisława. W obozie tym uczestniczył 11 letni Krzysztof Nawrocki. Marian Marciniak był powszechnie lubiany przez dzieci i młodzież. Był  też umuzykalniony, potrafił szyć, haftować, a nawet pisał wiersze. Marianowi Marciniakowi przyszło jednak działaż w znacznie innych realiach niz Ludwik Danielak czy jego ojciec Stanisław. W odrodzonej Polsce w 1989 roku mimo to odnalazł się i całe serce włożył w organizację nowych struktur harcerskich w Cieszkowie.

Opracował: ppłk mgr  Krzysztof Feliks Nawrocki

Opracowano:

• Na podstawie wspomnień i relacji rodzinnych z lat 1987 – 1991 oraz biogramów Ludwika Danielaka 2014/2015;
• Relacji Ewy Marciniak z d. Danielak – 1989 Zduny
• Kronika harcerska drużyny ze Zdun oraz kronika 68 drużyny z Torunia
• materiały uzyskane z Kroniki drużyny z Cieszkowa
• Wspomnień Krystyny Nawrockiej z d. Danielak – 1989, 1991 Krotoszyn
• fotografia – K. F. Nawrocki